صراط

از بیابان بوی گندم مانده است...

عشق روی دست مردم مانده است

آسمان بازیچه‌ی طوفان ماست

ابر نعش آه سرگردان ماست...

باز هم یک روز طوفان می‌شود

هر چه می‌خواهد خدا آن می‌شود

می‌روم افتان و خیزان تا غدیر

باده‌ها می‌نوشم از جوشن کبیر

آب زمزم در دل صحرا خوش است

باده نوشی از کف مولا خوش است

فاش می‌گویم که مولایم علی‌ست

آفتاب صبح فردایم علی‌ست

هر که در عشق علی گم می‌شود

مثل گل محبوب مردم می‌شود

تا علی گفتم زبان آتش گرفت

پیش چشمم آسمان آتش گرفت

آسمان رقصید و بارانی شدیم

موج زد دریا و طوفانی شدیم

بغض چندین ساله‌ی ما باز شد

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد

یا علی گفتیم و دریا خنده کرد

عشق ما را باز هم شرمنده کرد

یا علی گفتیم و گلها وا شدند

عشق آمد قطره‌ها دریا شدند

یا علی گفتیم و طوفانی شدیم

مست از آن دستی که می‌دانی شدیم

یاعلی گفتیم و طوفان جان گرفت

کوفه در تزویر خود پایان گرفت

کوفه یعنی دستهای ناتنی

کوفه یعنی مردهای منحنی

کوفه یعنی مرد آری مرد نیست

یا اگر هم هست صاحب درد نیست

عده‌ای رندان بازاری شدند

عده‌ای رسوایی جاری شدند

آن همه دستی که در شب طی شدند

ابن ملجم‌های پی در پی شدند...

از سکوت و گریه سرشارم علی

تا همیشه دوستت دارم علی